Συνήθιζα να αγνοώ όσους λέγαν πώς η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Πολύ κλισέ. Και αφήνεις τους άλλους να αναρωτιούνται, με διάφορα τέτοια αποφθέγματα. Η κάθε
κουλτουριάρα ξεσηκώνει δυό τρείς προτάσεις απο διάσημους συγγραφείς και
κοντεύει να πάθει εκατό εμφράγματα από τον ενθουσιασμό και επιπλέον οι συνάψεις παίρνουν
φωτιά. Δεν θέλει πολύ, μόνο πέντε λεπτάκια γκουγκλάρισμα... και τσούπ ο
στόμφος!
Αυτό που ψάχνω μου έχει φάει πολύ καιρό. Δεν ξεμπλέκεις με πέντε μόνο λεπτά. Οι „μικρές
αλήθειες“ παίζουν κρυφτό μαζί μου, κι εγώ αντιθέτως τις κυνηγώ! Από την αρχή
δηλαδή έγκειται το πρόβλημα. Είναι θέμα συνεννόησης και επικοινωνίας. Με βασανίζουν αρκετά τον τελευταίο καιρό. Πέρα από το γεγονός οτι
έρχονται απροειδοποίητα, πρίν προλάβω να τις αντιληφθώ, φεύγουν. Είναι
εξαιρετικά ενοχλητικό, όταν καίγομαι να βγάλω κάποιο νόημα, να με αφήνουν έτσι
ρέστη. Κάνουν τραμπολίνο με τα νεύρα μου!
Μια αποκαλυπτική
στιγμή ίσως είναι ουσιαστική και χρήσιμη για την εξέλιξη σου, μπορεί και όχι
τόσο χρήσιμη αλλά και η σκέψη οτι είναι κάτι δικό σου βοηθάει, σου δίνει
αίσθηση ζωής όπως και να το κάνουμε, μια ώθηση να συνεχίσεις ρε αδελφέ!
Οπως έλεγα, κάτι χρήσιμο και ουσιαστικής
σημασίας για τη διαμόρφωση της σκέψης και της αντιμετώπισης των όποιων
προβλημάτων εμφανίζονται κατα καιρούς, είναι ικανό να σε κάνει έξω φρενών, μόνο
και μόνο από τον τρόπο που διαλέγει να κάνει το μεγάλο ντού στην αντίληψη σου.
Γιατί έτσι; Γιατί
τώρα;... Απλούστατα, γιατί αλλιώς δεν θα το θυμόσουν!
