Δώσ'μου κατεστημένο!!!

Τη θυμάστε την ταινία με τον Κωνσταντάρα, Τί τριάντα τί σαράντα τί πενήντα; Ο παρακάτω διάλογος από την ταινία είναι όλα τα λεφτά...



-Πόσο ετών είστε παιδί μου;
-23
-Αφήστε πρώτα να τελειώσετε τις σπουδές σας, ν'αρχίσετε να βγάζετε παραδάκι, να κουδουνίσει η τσέπη σας...



-Και τότε τί θα γίνει;
-Τότε θα φωνάζετε κι εσείς "Δώσ' μου κατεστημένο"



- Η άποψη σας.
- Θα είναι προσεχώς και η δική σας!!!

Το σύστημα παιδείας, ο τύπος, η οικογένεια, μας τάιζαν ληγμένα κι έτσι η κρίση και η αξιοπρέπεια ξεδοντιάστηκε...
Πλεόν μόνο αναμασημένες ιδέες μπορούμε να δεχτούμε...
Έτσι για να γουστάρουμε που έχουμε επιλεκτική αμνησία. Προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ....
ακρωτηριάζουμε τις επιλογές μας σε όλα τα επίπεδα...
Κι εσύ που σπας μαγαζιά, βιτρίνες κι αυτοκίνητα, που δεν έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου, και με τα λεφτά του μπαμπά το παίζεις επαναστάτης, είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο πως κάποτε θα πείς....
"Δώσ'μου κατεστημένο"!!!!

Nτροπή; Ποιά είναι αυτή; Καινούργια τραγουδίστρια;

Παραθέτω διάλογο που έγινε με αφορμή τον πυροβολισμό του δεκαπεντάχρονου.

Και που'σαι ακόμα....

Πολλοι, γνωρίζετε καλά οτι οι Ελληνες έχουν πρόβλημα απογαλακτισμού από την οικογένεια. Αρχικά οι λόγοι παρέμεναν καθαρά συναισθηματικοί, πλέον όμως είναι καθαρά εγωιστικοί, και μόνο. Καμιά αρχή δεν είναι εύκολη, όμως κάποια στιγμή πρέπει να γίνει. Υπάρχουν όμως και χειρότερα...

Εδώ έχουμε να κάνουμε και με πολιτικό απογαλακτισμό... για πόσο ακόμα θα εξαρτόμαστε από δύο πολιτικές παρατάξεις που επι σειρά ετών έχουν αποδείξει την ανικανότητα τους; Μόνο πολιτισμικά φαίνεται πως έχουμε απογαλακτιστεί!

Όλα συνδέονται μεταξύ τους και έχουν μια εξήγηση, οι Νεοέλληνες απο τη στιγμή που δεν έχουν πάρει απόφαση να φύγουν απο το σπίτι τους, να παλέψουν για την ιδεολογια τους, να κυνηγήσουν τα θέλω τους, κάθονται σε ένα περιβάλλον που καλλιεργεί ξεπερασμένες ιδέες και σκέψεις, τις υιοθετούν, γιατί όπως λένε η μαμά και ο μπαμπάς, είναι για το καλό τους. Πώς πιστεύουν οτι μπορούν να αλλάξουν αυτή την χώρα αν αυτοί δεν έχουν καμιά διάθεση να αλλάξουν;

Έχουμε μυωπική συνείδηση, η πάρτη μας και μόνο, μια θέση στο δημόσιο είναι όνειρο ζωής και ας πάνε οι άλλοι να κόψουν τον λαιμό τους, ε, και για να δείχνουμε που και που οτί είμαστε νταήδες πυροβολούμε και κανα δεκαπεντάχρονο, γιατί ο ντουλάπας παραδίπλα που τα έχει κάνει λαμπόγυαλο, δεν είναι στα κυβικά μας.

Κι εσύ που τα βλέπεις όλα αυτά απο την τηλεόραση, αράζεις, βγάζεις και στραγαλάκι απο την τσέπη για να περνάει η ώρα... και εντάξει το παίζεις τεθλιμμένος όταν ερωτάσαι για τέτοια ζητήματα.

Ποιός λοιπόν, τροφοδοτεί τέτοιες καταστάσεις γιατί γουστάρει να γκρινιάζει; Μα τόσο μιζέρια τελικά;

Πίσω από κάθε λέξη υπάρχει και μια σημασία. Πίσω από τις λέξεις δικαιοσύνη, παιδεία, συνείδηση, υπάρχει κάποια σημασία. Από την στιγμή που έχουν ισοπεδώσει την έννοια και την αξία των λέξεων, καιρός είναι λοιπόν να συνεχίσουμε κάπως έτσι....

Χρόνια και ζαμάνια.

Και αφού την έκανα γυριστή για αρκετό διάστημα, να'μαι πάλι εδώ.

Sometimes he barks at the moon, sometimes he plays with mobiles..

Current Mood!!!!

''Από σήμερα κρέμεται στο λαιμό μου
από ένα τρίχινο σκοινί ένα ρολόι.
Από σήμερα χαθήκανε τ'αστέρια και ο ήλιος,
το λάλημα του κόκκορα και οι σκιές.
Και κάθετι που έδειχνε άλλοτε τον χρόνο
είναι τώρα κουφό, βουβό, τυφλό.
Και βρίσκω τη φύση σιωπηλή σαν τάφο
καθώς ηχεί το τικ-τακ του Νόμου και του ρολογιού''.

Σύντομα...

Αν και μακριά από τα πάτρια εδάφη, ειδικά τώρα που είναι καλοκαίρι ειναι τρομερά δύσκολο να συμβιβαστώ με την ιδέα οτι δεν είμαι δίπλα στη θάλασσα.
Κι έχω τόσα πολλά να της πω...
η δική της σιωπηλή απάντηση είναι καλύτερη από οποιουδήποτε άλλου.
Σύντομα όμως θα βρεθώ κοντά της, και θα μιλήσω στη γλώσσα της.
Φύσηξε ένα αεράκι και για δες... μου θύμισε ένα απόσπασμα του Αρχίλοχου.

''Μη σε φοβίζει η γλώσσα των ανθρώπων.
Η υπόληψη είναι λέξη νυχτερινή.
Σκέψου για μένα κάτι φωτεινότερο.
Τέλειωσα, μήπως δείλιασα ποτέ ή ακούγομαι άλλος;
Διατηρώ ακόμα τη δύναμη ν'αναγνωρίζω μιαν αγάπη στην αγάπη
κι ένα μυρμήγκι στο μίσος.
Θα φροντίσω σχετικά.
Εξ'άλλου αυτή η επιστροφή σου παραήταν αιχμηρή για μια πόλη που
δε γνώρισε ποτέ κατακτητές.
Επέβαλες ομόφωνα την τυραννία των μιμητών σου,
κυβέρνα τώρα τη ρητορική των επιθυμιών τους.''

Life in Plastic... is Fantastic!

Πραγματικά, πολύ θα'θελα να μάθω τί άλλο μένει να κάψουμε. Ίσως να ήρθε η ώρα να προσέχουμε μη γίνει και εμπρησμός στο μπαλκόνι μας. Ποτέ δεν ξέρεις... μπορεί να αρπάξουν οι γλάστρες. Κι επειδή εις εξ ημών ένα θαύμα περιμένει (τουλάχιστον)... ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Αν δείτε να έχει λαμπαδιάσει το γεράνι και να μη καίγεται... ψυχραιμία... δεν είναι ο Απανταχού Παρών που αποφάσισε να σας μιλήσει... Είναι πλαστικό το φυτό ρε Καραμήτροοο!!!! Γιατί εκεί θα φτάσουμε, να στολίζουμε τα πάντα με πλαστικό. Χμ, λές να κανουμε και αναδάσωση με πλαστικά δέντρα; Δε μου ακούγεται διόλου απίθανο.
Έτσι για να γουστάρουμε. Όλα στο πλαστικό. Εμείς δε το διαλέξαμε άλλωστε; Πλαστικό φυτό, πλαστική γεύση, πλαστικό χρήμα, πλαστική ενημέρωση, πλαστική συνείδηση, πλαστικό φαγητό, πλαστικό/ή γκόμενο/α, πλαστικά βυζιά και πλαστικούς 'λούτσους'.

Σχετικά με την πυρκαγιά στον Υμηττό
ΤΟ ΕΥΤΥΧΗΜΑ
Δεν καήκανε σπίτια, δεν χαθήκαν άνθρωποι.
ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ
Η γούνα μας έχει καεί από καιρό. Αλλά αντίδραση καμιά. Φαίνεται οτι το νευρικό σύστημα της κοινωνίας έχει παραλύσει και δεν καταλαβαίνουμε Χριστό. Καιγόμαστε.... Καήκαμε...
Ζήτω που καήκαμε!

Time Piece.

Κλείνω τα μάτια.
Βλέπω τον ήλιο, με γαργαλούν οι ακτίνες του, θέλω να γελάσω... και γελάω.
Ανοίγω τα μάτια.
Κοιτάζω τον ήλιο. Δεν είναι λαμπερός, όμως οι ακτίνες του με καίνε. Ουρλιάζω. Δεν έχει σημασία αν θέλω, δεν υπάρχει περιθώριο για σκέψη.
Κλείνω τα μάτια.
Κοιτάζω δίπλα μου. Εσύ, μ'ένα βλέμμα γεμάτο ηρεμία, αγάπη και χαρά. Μου μιλάς για ό,τι μπορεί να θεωρηθεί παράλογο... και μ'αρέσει. Φαντάζει ομορφότερο και αληθινότερο, μόνο και μόνο γιατί το λες εσύ κι επειδή το λες έτσι όπως το λες.
Ανοίγω τα μάτια μου.
Κοιτάζω δίπλα μου. Εσύ, μ'ένα βλέμμα γεμάτο αμφιβολία, φόβο κι εξάρτηση, να παραπονίεσαι για το παραμικρό, να γιορτάζεις τη δυστυχία των συνανθρώπων σου και να διαλαλείς την 'ευτυχία' σου.
Κλείνω τα μάτια.
Μμμ... Τρώω πεπόνι στην παραλία. Μασάω αργά και παρατείνω την ευχαρίστηση που μου δίνει η γεύση του.
Ανοίγω τα μάτια.
Καταπίνω αμάσητο το κρουασάν, που αγόρασα πριν ένα λεπτό, και τρέχω να προλάβω το λεωφορείο για τη δουλειά. (Αααααχ, και να ήταν μόνο το κρουασάν που καταπίνω αμάσητο...)
Κλείνω τα μάτια.
Στέκομαι μπροστά στον καθρέφτη. Απέναντι μου ένα προσωπάκι χαρούμενο, μου κλείνει το μάτι και απλώνει το χέρι... ''Πάμε να τρέξουμε και να γελάσουμε''.
Ανοίγω τα μάτια.
Το είδωλο μου στον καθρέφτη. Μου κλείνω το μάτι και χαμογελάω. Ναι, μπορώ ακόμα να γελάσω και να τρέξω. Ο χρόνος, κι αυτός ένα παιδί είναι. Θέλει να παίξει μαζί μας... με τις αποφάσεις μας, με τα θέλω μας. Είναι ασυνεπής και πολλές φορές ξεχασιάρης. Ομως.. τρελλαίνομαι να τον προκαλώ... Αυτό θέλει άλλωστε.

Δεν θα τα ρίχνουμε μια ζωή στο νερό.

Γερμανική εταιρεία ραδιοενέργειας παρουσίασε μελέτη, η οποία υποστηρίζει ότι η χρήση κινητών τηλεφώνων δε προκαλεί καρκίνο του εγκεφάλου. Δεν θέλω να πω τίποτα παραπάνω. Παραθέτω μόνο το ακόλουθο βιντεάκι...



Σας αφήνω να αναλογιστείτε μόνοι σας, τί επιπτώσεις μπόρουν να έχουν τα κινητά τηλέφωνα στον εγκέφαλο μας.
Πάνε οι εποχές που φορτώναμε τη βλακεία που μας δέρνει στο νερό. Τώρα υπάρχει ποικιλία...
ΔΙΑΛΙΕΕΕΕΕΧΤΕΕΕΕ!!!!

Δώσε μου μέρος να σταθώ.... κι εγώ θα γκρινιάξω!!!

Ώρε γαμώτο, τί θα κάνουμε τώρα που είμαστε εκτός διοργάνωσης;
Πώς θα πανηγυρίσουμε τώρα ε;
Μη μου στεναχωριέστε. Ποιό ποδόσφαιρο; Ποιό Euro και μαλακίες;
Το κατ΄εξοχήν #1 άθλημα στο οποίο είμαστε ανυπέρβλητοι, είναι η ρήψη ευθυνών.
Λάβετε θέσεις...Πάμε! Βάζουμε τη συνήσειδηση μας για ύπνο, ενεργοποιούμε τη λειτουργία 'επιλεκτική αμνησία'... και όποιον πάρει ο χάρος. Ακολουθεί αγώνας δημοσιότητας και πεταλούδα στα 200μ. Ένας καπάτσος νικητής και οι χαμένοι κάνουν οιοδήποτε θέμα γαργάρα, λίγο πριν πάνε στον πάτο.
Ελάτε, κι επιτυχίες να μη γιορτάσουμε έχουμε κι άλλη εναλλακτική.
Let's παρηγορηθούμε! Υπάρχουν και χειρότερα.
Παρηγοριόμαστε με την κατάσταση των σεισμοπαθών, (που δεν βρισκόμαστε στη θέση τους). Όου μαι γκοντ... καταφέραμε να δώσουμε διάρκεια στη δυστυχία και παροδικότητα στην ευτυχία. Έτσι μας βολεύει. Αυτή είναι η αλήθεια. Και γιατί; Γιατί δεν έχουμε τίποτα δικό μας, ουσιαστικό, για να χαρούμε. Η επιτυχία ή η ευτυχία του άλλου ποσώς μας ενδιαφέρει. Η δυστυχία του ομως ε; Είναι ζωτικής σημασίας για μας από τη στιγμή που έχουμε φτάσει να ονομάζουμε προσωπική μας επιτυχία το γεγονός οτι πήραμε παράταση για εξόφληση δανείου ή το οτι πείσαμε την κυρία Πορτατιφίδου από το διπλανό διαμέρισμα να πληρώσει και το δικό μας λογαριασμό στην ΔΕΗ, (αφού πάει που πάει).
Αυτά τα ολίγα, άρχισαν και οι πυρκαγιές... Άντε καλό καλοκαίρι!

Welcome To My Nightmare!!!

I do not care if you're gonna like it or not...
Καλώς ήρθατε στη σελίδα μου. Είμαι τελείως νέα σε αυτή τη φάση με τα blogs, ακόμα μαθαίνω όμως!
Οπότε εγκαινιάζω τις αναρτήσεις με αυτό το μικρό κείμενο.
More will come....