Δώσε μου μέρος να σταθώ.... κι εγώ θα γκρινιάξω!!!

Ώρε γαμώτο, τί θα κάνουμε τώρα που είμαστε εκτός διοργάνωσης;
Πώς θα πανηγυρίσουμε τώρα ε;
Μη μου στεναχωριέστε. Ποιό ποδόσφαιρο; Ποιό Euro και μαλακίες;
Το κατ΄εξοχήν #1 άθλημα στο οποίο είμαστε ανυπέρβλητοι, είναι η ρήψη ευθυνών.
Λάβετε θέσεις...Πάμε! Βάζουμε τη συνήσειδηση μας για ύπνο, ενεργοποιούμε τη λειτουργία 'επιλεκτική αμνησία'... και όποιον πάρει ο χάρος. Ακολουθεί αγώνας δημοσιότητας και πεταλούδα στα 200μ. Ένας καπάτσος νικητής και οι χαμένοι κάνουν οιοδήποτε θέμα γαργάρα, λίγο πριν πάνε στον πάτο.
Ελάτε, κι επιτυχίες να μη γιορτάσουμε έχουμε κι άλλη εναλλακτική.
Let's παρηγορηθούμε! Υπάρχουν και χειρότερα.
Παρηγοριόμαστε με την κατάσταση των σεισμοπαθών, (που δεν βρισκόμαστε στη θέση τους). Όου μαι γκοντ... καταφέραμε να δώσουμε διάρκεια στη δυστυχία και παροδικότητα στην ευτυχία. Έτσι μας βολεύει. Αυτή είναι η αλήθεια. Και γιατί; Γιατί δεν έχουμε τίποτα δικό μας, ουσιαστικό, για να χαρούμε. Η επιτυχία ή η ευτυχία του άλλου ποσώς μας ενδιαφέρει. Η δυστυχία του ομως ε; Είναι ζωτικής σημασίας για μας από τη στιγμή που έχουμε φτάσει να ονομάζουμε προσωπική μας επιτυχία το γεγονός οτι πήραμε παράταση για εξόφληση δανείου ή το οτι πείσαμε την κυρία Πορτατιφίδου από το διπλανό διαμέρισμα να πληρώσει και το δικό μας λογαριασμό στην ΔΕΗ, (αφού πάει που πάει).
Αυτά τα ολίγα, άρχισαν και οι πυρκαγιές... Άντε καλό καλοκαίρι!