Abundance!

We have managed to exploit all our means but knowledge!

Simπlicity Πerfection

Tο κουδούνι της πόρτας ξύπνησε τον Στέφανο. Έριξε μια ματιά στο ρολόϊ πάνω στο κομοδίνο. Δέκα το πρωΐ. Αποφάσισε να μην ανοίξει, στο κάτω κάτω αν επρόκειτο για κάτι σημαντικό δεν θα μπορούσε να το αποφύγει ούτως ή άλλως. Σηκώθηκε από το κρεββάτι και με αργά βήματα πήγε στη κουζίνα. Το βλέμμα του έπεσε πάνω στο ημερολόγιο.

«Α, βέβαια παραμονή Χριστουγέννων! Έτσι εξηγείται το κουδούνι,» αναστέναξε,

«Τέλος πάντων Κυριακή σήμερα...»

Ντύθηκε γρήγορα, φόρεσε το παλτό του και βγήκε από το σπίτι.

Ο Στέφανος εργάζεται εδώ και δύο χρόνια σ΄ένα λογιστικό γραφείο στο κέντρο  της Αθήνας. Από τότε που έπιασε δουλειά, ίσως, λόγω των αρκετών υπολογισμών που έχει να κάνει καθημερινά, συχνά του ξεφεύγουν σκέψεις από το στόμα. Αρχικά, προσπάθησε να το ελέγξει, και σήμερα είναι πεπεισμένος οτί έχει θέσει την κατάσταση υπό έλεγχο. Ούτε η καλύτερη του φίλη, η Ρηνούλα, δεν του έχει αποκαλύψει οτί αυταπατάται. Παρόλο που η δουλειά και τα δύο διαμερίσματα που του άφησε ο πατέρας του, του αποφέρουν αρκετά χρήματα για να ζει άνετα, ο Στέφανος συνεχίζει να μένει στην υπόγεια γκαρσονιέρα, της οδού Υπερίωνος, που είχε νοικιάσει από τα φοιτητικά του χρόνια. Οι γείτονες τον θεωρούν τσιγκούνη, όμως ο πραγματικός λόγος είναι οτί η μικρή γκαρσονιέρα του δίνει το έναυσμα να βγαίνει έξω περισσότερο. Η Ρηνούλα τον φωνάζει χαϊδευτικά Διογένη.

Κλείδωσε τη πόρτα και πήγε ν’αγοράσει τις κυριακάτικες εφημερίδες. Ο καιρός κάθε άλλο παρά χριστουγεννιάτικος ήταν κι έτσι περπάτησε μέχρι την οδό Ανδριανού στο Θησείο. Ήδη η πολυκοσμία άρχισε να τον ενοχλεί. Μπήκε σε μια καφετέρια που μέσα δεν υπήρχαν παρά μόνο τρεις παρέες. Παρήγγειλε ένα καφέ, άναψε ένα τσιγάρο κι άρχισε να χαζεύει τους περαστικούς. Παρατηρούσε τα μάτια των παιδιών, με πόσο θαυμασμό κοιτούσαν τον μεγάλο φωτεινό Άη Βασίλη στην απέναντι γωνία και τα πολύχρωμα λαμπιόνια στα δέντρα. Θυμήθηκε όταν ήταν παιδί, παρακαλούσε τον Άγιο Βασίλη να του στείλει ένα αεροπλάνο, γιατί ονειρευόταν να γίνει πιλότος. Σκέφτηκε πως όλοι σαν παιδιά έχουμε την εντύπωση οτί είμαστε τελείως διαφορετικοί από τους άλλους. Σκέφτηκε όμως και τα λόγια του θείου του:

«Την πάτησες αν σου περάσει από το μυαλό οτί είσαι διαφορετικός».

«Τι έγκλημα!» είπε μια φωνή.

Κοίταξε δίπλα του.

«Παρακαλω;»

Ο λεπτός κύριος χαμογέλασε.

«Φαίνεται οτί δεν καταλάβατε πως σκεφτόσασταν φωναχτά. Με λένε Μίλτο».

«Χάρηκα» απάντησε ο Στέφανος ντροπαλά, «ελπίζω να μην ήταν τρομερά ενοχλητικές οι σκέψεις μου».

«Κάθε άλλο, είναι σπάνιο φαινόμενο ν’ακούς τις πραγματικές σκέψεις ενός ανθρώπου, έστω και κατά λάθος. Έχουμε φτάσει στην εποχή μας αυτό να τ’ονομάζουμε...τρέλα».

Ο Στέφανος τον κοίταξε διπλά ξαφνιασμένος.

«Παρακαλώ, μη φανταστείτε οτί είμαι εριστικός,» συνέχισε ο Μίλτος, «Φοβόμαστε να πούμε τί αισθανόμαστε πραγματικά. Κρατάμε τα πάντα μέσα μας και υποφέρουμε από δυσπεψία, όπως έλεγε κι ένας σοφός. Είναι μεγάλο το δίλημμα ξέρετε. Τί είναι προτιμότερο; Να υποφέρεις από τρέλα ή από δυσπεψία; Διότι την δυσπεψία την αντιλαμβάνεσαι, την τρέλα θα την αντιληφθούν άλλοι για σας».

Ο καλοντυμένος κύριος γέλασε τόσο δυνατά που έκανε τον Στέφανο ν’ανατριχιάσει.

«Οι σκέψεις δεν μετράνε καθόλου,» είπε, «το ουσιώδες ιδιαίτερα αυτή την εποχή είναι να είστε καλός... ευχουργός». Ξαναγέλασε δυνατότερα αυτή τη φορά. «Ειλικρινά, σκέφτομαι να μην ξανακάνω ευχές στη ζωή μου. Κάθε χρόνο ευχόμαστε αγάπη, ειρήνη και δεν ξέρω τί άλλο. Τί αλλάζει; Όλα είναι ένας φαύλος κύκλος».

Ακούγοντας αυτά ο Στέφανος, κοίταζε τους ανθρώπους στο δρόμο, τόσο χαμένους, τόσό βιαστικούς, σαν τ’αυτοκινητάκια με τα οποία έπαιζε παιδί, όταν έβρισκαν εμπόδιο άλλαζαν κατεύθυνση και ξανά μανά τα ίδια. Γύρισε προς τη λεπτή φιγούρα στο διπλανό τραπέζι και είπε:

«Νομίζω πως τα παραλέτε. Κάνουμε ευχές γιατί θέλουμε ό,τι καλύτερο για μας και τους αγαπημένους μας. Επιπλέον, είναι μια κίνηση ευγενείας».

«Αγαπητέ κύριε, εδώ και καιρό υποστηρίζω την άποψη πως οι ευχές έχουν κακή προδιάθεση. Όσες οι ευχές, τόσα και τα μειονεκτήματα του παραλήπτη. Ευχόμαστε αγάπη για όλο τον κόσμο. Δηλαδή, τί; Αναγνωρίζουμε την ανικανότητα του κόσμου ν’αγαπήσει ή να δεχθεί αγάπη; Υπάρχει μεγαλύτερη προσβολή απ’αυτό;»

Ο Στέφανος είχε μπερδευτεί τόσο, που μετά βίας κατάφερε να ψελίσει:

«Φαίνεται οτί έχετε ξεχάσει τον παράγοντα τύχη».

«Σαφώς και δεν ξεχνώ την τύχη, όμως συμβαίνει να έχουμε ξεχάσει όλα τα υπόλοιπα. Ως επί το πλείστον, οι ευχές μας τώρα είναι τα όνειρα μας τότε. Πλέον, με μια ευχή σταματάμε κάθε προσπάθεια, με μια ευχή σταματάμε ένα διάλογο που δεν θέλαμε καν ν’αρχίσουμε, με μια ευχή παύουμε να είμαστε ειλικρινείς».

Ο παράξενος κύριος λέγοντας αυτά, άναψε ένα τσιγάρο κι έμεινε σιωπηλός. Όταν τέλειωσε τον καφέ του, φόρεσε το καπέλο του, ευχαρίστησε τον Στέφανο για την παρέα και του ψιθύρησε στ’αυτί:

«Από μικρός ήθελα να γίνω φαρμακοποιός!»

Ύστερα, με αργά βήματα κινήθηκε προς την έξοδο. Τα πράσινα μάτια του άντρα που απέμεινε να καπνίζει στο τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο, παρατηρούσαν τη φιγούρα να περπατά το ίδιο αργά ανάμεσα στ’αυτοκινητάκια που όλο έπεφταν σ’εμπόδια.

Πέρασαν οι μήνες, ήρθε το καλοκαίρι. Ο Στέφανος συνέχιζε να μένει στο υπόγειο και να δουλεύει στο ίδιο γραφείο. Ήταν Σάββατο και σε λίγο θα περνούσε η Ρηνούλα να τον πάρει να πάνε Σούνιο. Σαν φτάσαν έβγαλε ένα τσιγάρο να καπνίσει. Απολάμβαναν τη θέα όταν η Ρηνούλα είπε χαμηλόφωνα:

«Διογενάκι, ξέρεις, μέσα στο ναό υπάρχει ένας μεγάλος βράχος. Λέγεται, οτί έχει απίστευτη ενεργειακή δύναμη. Αν τον αγγίξεις και κάνεις μια ευχή, θα πραγματοποιηθεί. Έλα, πήγαινε, θα φροντίσω να μη σε δούν οι φύλακες».

Ο Στέφανος συνέχισε ν’αγναντεύει το γυαλιστερό πέλαγος, έπιασε το χέρι της και αποκρίθηκε:

«Δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια ευχή. Έχω ό,τι χρειάζομαι».

Headless Children

Όταν οι άνθρωποι έχουν χάσει την υπόσταση τους δεν ξέρουν τί θέλουν.
Ξέρουν τί έχουν όμως!Έχουν αυτό που έχουν και οι άλλοι. Κι έτσι αρχίζει ένας φαύλος κύκλος που όλοι κάτι έχουν και δεν γνωρίζουν γιατί. Είναι μια πλασαρισμένη ευτυχία και ο καθένας ξεχωριστά κάνει τα πάντα για να πείσει τον εαυτό του, οτι ξαφνικά το γενικό μπορεί να γίνει ειδικό.
Σε μια τέτοια κατάσταση, μοιάζει κατάρα η ατομική επιλογή. Ολοι πράττουν με σκοπό να δείξουν πάντα στους άλλους ότι έχουν δίκιο και ορθή κρίση.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που έπραξες για να αποδείξεις κάτι στον εαυτό σου;
Τα πάντα είναι ένας αγώνας για να νιώσεις αποδεκτός σε έναν κύκλο ανθρώπων.
Έχεις βαρεθεί αυτή την αέναη πάλη για αποδοχή, γι αυτό αγωνίζεσαι για να γίνεις έστω και για μια φορά κριτής αυτού του κύκλου.

Hide 'n Run

Συνήθιζα να αγνοώ όσους λέγαν πώς η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Πολύ κλισέ. Και αφήνεις τους άλλους να αναρωτιούνται, με διάφορα τέτοια αποφθέγματα. Η κάθε κουλτουριάρα ξεσηκώνει δυό τρείς προτάσεις απο διάσημους συγγραφείς και κοντεύει να πάθει εκατό εμφράγματα από τον ενθουσιασμό και επιπλέον οι συνάψεις παίρνουν φωτιά. Δεν θέλει πολύ, μόνο πέντε λεπτάκια γκουγκλάρισμα... και τσούπ ο στόμφος!

Αυτό που ψάχνω μου έχει φάει πολύ καιρό. Δεν ξεμπλέκεις με πέντε μόνο λεπτά. Οι „μικρές αλήθειες“ παίζουν κρυφτό μαζί μου, κι εγώ αντιθέτως τις κυνηγώ! Από την αρχή δηλαδή έγκειται το πρόβλημα. Είναι θέμα συνεννόησης και επικοινωνίας. Με βασανίζουν αρκετά τον τελευταίο καιρό. Πέρα από το γεγονός οτι έρχονται απροειδοποίητα, πρίν προλάβω να τις αντιληφθώ, φεύγουν. Είναι εξαιρετικά ενοχλητικό, όταν καίγομαι να βγάλω κάποιο νόημα, να με αφήνουν έτσι ρέστη. Κάνουν τραμπολίνο με τα νεύρα μου!

Μια αποκαλυπτική στιγμή ίσως είναι ουσιαστική και χρήσιμη για την εξέλιξη σου, μπορεί και όχι τόσο χρήσιμη αλλά και η σκέψη οτι είναι κάτι δικό σου βοηθάει, σου δίνει αίσθηση ζωής όπως και να το κάνουμε, μια ώθηση να συνεχίσεις ρε αδελφέ!

 Οπως έλεγα, κάτι χρήσιμο και ουσιαστικής σημασίας για τη διαμόρφωση της σκέψης και της αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων εμφανίζονται κατα καιρούς, είναι ικανό να σε κάνει έξω φρενών, μόνο και μόνο από τον τρόπο που διαλέγει να κάνει το μεγάλο ντού στην αντίληψη σου.

Γιατί έτσι; Γιατί τώρα;... Απλούστατα, γιατί αλλιώς δεν θα το θυμόσουν!

MAR-CH

Having struggled enough about the topic for this editorial and having countless stimuli for thought and yet, not knowing how to connect them, the solution came when I was flying to Greece. (At least it was a start). Between boredom and drowsiness, I had a look in those flight company magazines, you know, those that change edition once in a year, and I saw that a girl had written a few lines under the date 14.2.09. It is amazing how people depend on dates to act. The girl, who wrote these lines was waiting for Valentine’s day to write what she had to write and moreover, the person she had in mind will never know, and not only because I kept the magazine!

The carnival and Valentine’s day are behind us and people who cannot put up with themselves will be always in search of a mask. As Hawkwind say:

“You must take a firm decision

And once it’s made you will find

That the role that you have chosen

Can entirely fill your mind.

Choose your masks the ranks are forming

Choose your masks the day is dawning.”

Maybe is the era that demands it to be that way, maybe not. Living, moving in a world surrounded by the latest word of technology, we learnt to live mechanically. Machine dominion is not a myth after all. We are the machines. We act mechanically, mechanically we live, mechanically we work, mechanically we do whatever our body temple demands, though the mystery has ceased to exist. George Wells in his book “The War Of The Worlds”, where machines take over Earth, was quite prophetic. In the end of the story, our planet is saved when these machines are destroyed from microbes, to which they were not immune. Hence the world was saved from its own microcosmos. Nowadays, human machines probably will have the same fate, and it is again the microcosmos that can save us. Here, by saying ‘microcosmos’, I do not refer to bacteria and viruses, but ourselves, the defences that we have built inside, the immune system against ‘must’, ‘go with flow in order to survive’. There is a difference between the verbs live and survive.

Man’s mental outlook is recommended in creating ‘black holes’ in his world, on purpose। The creation of antibodies fades from our organism with geometrical progression. Filled with stress and worries, we protect us with every possible way, by: consuming drug cocktails, becoming distant and learning stories from others. We try to experience from distance, we do not dare. Without action, no reaction can occur. There are enough stimuli and reasons in order to make us react, however… The unconscious, is a ‘black hole’ for the person and it seems that we need more than one unconscious part. With man’s development and his moral perception through the history axis, defences are slowly decreasing. And now is like coming back to the garden of Eden without a knowledge tree.

Meaningless to say, that we are walking in a path that leads us in having, three senses, top. Sight and the sense of hearing, are the only two senses that operate from distance, (you can forget about olfaction, at least from far), and from those two, sound is the social sense. Mostly through sounds we can form opinions about several situations (voice tones), remember events (sentences, melody), think (about something we heard), communicate (share that thought and hear what other people think about). Music does that as well, no matter what kind of music one hears, as long as it makes that person feel and express the feelings which will appear, think for oneself, it is great. I do not refer to the bench-music trends. Music is one of the rare things that keep us standing. Now that Valentine’s roses have withered, we still hear the music that taught us to fall in love. Now that communication fades, we still hang out with friends, listening to music and having fun, instead of watching others having a good time.

The things that keep us standing are treated as our weaknesses by the others.

In an era that offers models of thought, images, knowledge, we turned in lacking defences so in physical as in mental level. It has been decided that since we chose to pretend not to be ourselves, it is easier to adopt someone else’s judgement, opinion, images, friends, behaviour. Anyway it is the era of generalisation. Society observes that situation, so does television, education, music companies and promoters. They know our weaknesses and give us a compass with fixed indicators. If you do not watch where you want to go, you will end up where you were looking.

In such an era, it’s still everyone’s right to judge situations, and be for or against them। It seems that is unhealthy to have individuals that are in no need of a mask, have an opinion of their own and discriminate their position from the one that has been defined for them. Winter is behind us and spring enters dynamically. March, the first month of the season. So, march for what you want to be, for you. It is time to build our defences, not by defending ourselves, but by marching, first of all against the self that was created by us for the others.

Δώσ'μου κατεστημένο!!!

Τη θυμάστε την ταινία με τον Κωνσταντάρα, Τί τριάντα τί σαράντα τί πενήντα; Ο παρακάτω διάλογος από την ταινία είναι όλα τα λεφτά...



-Πόσο ετών είστε παιδί μου;
-23
-Αφήστε πρώτα να τελειώσετε τις σπουδές σας, ν'αρχίσετε να βγάζετε παραδάκι, να κουδουνίσει η τσέπη σας...



-Και τότε τί θα γίνει;
-Τότε θα φωνάζετε κι εσείς "Δώσ' μου κατεστημένο"



- Η άποψη σας.
- Θα είναι προσεχώς και η δική σας!!!

Το σύστημα παιδείας, ο τύπος, η οικογένεια, μας τάιζαν ληγμένα κι έτσι η κρίση και η αξιοπρέπεια ξεδοντιάστηκε...
Πλεόν μόνο αναμασημένες ιδέες μπορούμε να δεχτούμε...
Έτσι για να γουστάρουμε που έχουμε επιλεκτική αμνησία. Προβάδισμα στο ΠΑΣΟΚ....
ακρωτηριάζουμε τις επιλογές μας σε όλα τα επίπεδα...
Κι εσύ που σπας μαγαζιά, βιτρίνες κι αυτοκίνητα, που δεν έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου, και με τα λεφτά του μπαμπά το παίζεις επαναστάτης, είναι μαθηματικώς αποδεδειγμένο πως κάποτε θα πείς....
"Δώσ'μου κατεστημένο"!!!!

Nτροπή; Ποιά είναι αυτή; Καινούργια τραγουδίστρια;

Παραθέτω διάλογο που έγινε με αφορμή τον πυροβολισμό του δεκαπεντάχρονου.